Sign
Tegenwoordig ga ik elke twee weken een dag naar Breda. Voor het verdiepen van mijn coachingsvaardigheden in stem- en lichaamswerk, en natuurlijk ook voor mijn persoonlijk proces. Dat gaat altijd door. Ik dans, ik zing, ik speel, ik schilder, ik klei. Ik geniet!
Afgelopen donderdag dansten we ons masker, onze bescherming, en ook het onbevangen kind in onszelf.
Elk kind wat op de wereld komt, loopt kwetsuren op. Dat geldt voor ons allemaal. Zelfs de beste moeder is er niet altijd als het kind haar nodig heeft, of de juffrouw zegt ‘zing jij maar niet mee hoor, jij zit vals te brommen’. Zo bouwt ieder mens langzamerhand zijn of haar bescherming op. En bij iedereen ziet dat er anders uit. De een heeft een stoere houding ‘wie doet me wat!’, de ander zoekt steeds de grenzen op, ga zo maar door. Ik werd onzichtbaar, liet niets merken.
Die bescherming kan je zo goed gaan passen, dat het je 2e of misschien wel je 1e natuur wordt. Je werkt je de tandjes, je doet wat er van je verwacht wordt, je cijfert jezelf weg. En je voelt je vaak moe, neerslachtig, en je denkt ‘is dit alles?’
En dát is een teken van hoop!
Dat er in jou een verlangen is om jezelf te kunnen zijn, een verlangen om te leven. Ergens onder al die dikke beschermlagen zit nog dat onbevangen kind, dat roept ‘help, help ik wil eruit!’
Je bescherming is een pantser geworden en dient jou nu niet meer, zoals het je als kind heeft geholpen om te (over)leven. Toen had het een nut, nu belemmert het je, en kan het leiden tot allerlei klachten. Moeheid, somberheid, een burn-out …
Beseffen dat er in jou leven is, dat gezien, gehoord wil worden, is een begin van herstel, van bevrijding.
En zo stond ik afgelopen donderdag aan het eind van de dag op mijn cursus met de anderen in een kring. Het die dag gemaakte werk voor ons in het midden, ons pantser en ons bevrijde-ik in twee kleibeeldjes uitgebeeld. Allemaal noemden we in 1 zin wat we hadden ervaren.
En nadat ik op mijn moment had gezegd ‘Er is leven in mij’, viel, na een seconde stilte, spontaan mijn bevrijde-ik beeldje om. Iedereen schoot in de lach, en ik zei snel: ‘dan was het zeker toch te veel leven.’
Het duurde even voor ik in de gaten had, dat mijn reactie voort kwam uit mijn vroegere bescherming ‘niets laten merken’. Afgezien van toevallig had ik ook kunnen denken: ‘het omvallen van het beeldje is juist een teken hoeveel leven er in mij, hoeveel beweging er in mij is!’
Mijn gedachten, mijn innerlijke overtuigingen liepen dus achter bij hoe het nu met mij is.
I.p.v. te denken ‘mooi zoveel leven, zoveel expressie in mij’, dacht ik ‘o jee, ik heb me te veel laten zien, te veel laten merken. Terug in je hok!’
I.p.v. te denken ‘mooi zoveel leven, zoveel expressie in mij’, dacht ik ‘o jee, ik heb me te veel laten zien, te veel laten merken. Terug in je hok!’
Leven zoals jij dat wilt, doen hoe jij bent, je bevrijden van patronen die je nu niet meer helpen, maar je vast zetten. Dat leven in jou wil gehoord en gezien worden. Leef en speel, heb plezier.
En wees alert op gedachten die soms achter lopen en waardoor je er toch weer een keertje in schiet, zoals ik.
En wees alert op gedachten die soms achter lopen en waardoor je er toch weer een keertje in schiet, zoals ik.
Hoe is het met jou?
Hoe ziet jouw pantser eruit?
Wat is jouw verlangen?
En welke gedachten zorgen ervoor dat je je beschermpantser aantrekt?
Doe iets vanuit je verlangen en maak plezier!
Dan kan er weleens iets van verbazing omvallen …
We vinden het leuk als je je antwoorden met ons wilt delen. Je krijgt altijd reactie terug.